Գնացել էի խանութ։ Երշիկին էի սպասում։
Մի տեսակ ափսոսում էի, որ վաճառողուհուն խնդրեցի կտրտի։ Վերջ ի վերջո մենք էլ տանը կարող էինք, չէ՞, կտրտել։ Ինչի՞ իզուր չարչարել մարդկանց, երբ որ ինքդ ես կարող անես։ Մի կողմից էլ էդ իր աշխատանքն ա երևի…
Չգիտեմ, սենց ներքին դիլեմաների մեջ կանգնաց սպասում եմ։ Մեկ էլ պտտվեմ՝ նկատեմ պանրավաճառի դեմքը։
Էրեկ բակի յասամանները բացվել էին։
Որ փոքր էինք, յասամանի բացվելուց տատին քաղում էր, տանում էր հարևաններին բաժանում։ Սովորաբար ապրիլին էր, հետևաբար ապրիլի յոթն էլ մեկմեկ ձեռի հետ շնորհավորում։
Տատիի կոտրված ձեռքը ցավում էր էրեկ, բայց «խուժան էրեխեքը» ու «հաստաքամակ կնիկները» արդեն պոկռտում էին ծառը։ Տատին էլ ի՞նչ աներ, որ լավ լինի՝ էս գեղեցիկ ապրիլյոթյան օրով պատուհանից դուրս էր նայում ու գոռում՝ «է՜յ, էդ ինչ եք անում»։ Տատիին ամենալավը տենց եմ հիշում՝ պատուհանից մարդկանց վրա գոռալուց։ Մի կողմից չի դզում, վերջ ի վերջո բակում աճած ծաղիկ ա, հենց մեր տան դիմացն էլ չի, որ ասեմ։ Հետո էլ, կարող ա էդ ծաղիկը քաղող էրեխեքին ու կնիկներին իսկապես պետք ա, որ քազում են։
